طراحی و روان سنجی مقیاس ارزشیابی تدریس

مقدمه: ارزشیابی اساتید نوعی ارزشیابی آموزشی است که عبارت از تعیین میزان موفقیت اعضای هیأت علمی در رسیدن به هدف های آموزشی خود می باشد. توسعه روش های شفاف و ابزارهای مناسب در این زمینه، اهمیت دارد همچنین طراحی و روان سنجی مقیاس های ارزشیابی منطبق با فرهنگ ضروری به نظر می رسد. هدف از انجام این پژوهش، طراحی و روان سنجی مقیاس ارزشیابی تدریس مدرسین بوده است. روش: این پژوهش روش شناختی، در دو بخش طراحی عبارات مقیاس و روان سنجی آن انجام گرفته است. محل انجام پژوهش، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی بوده و نمونه ها، 104 نفر از دانشجویان مقطع کارشناسی رشته های مختلف در این دانشگاه بودند که به صورت در دسترس، انتخاب گردیدند. در این پژوهش، عبارات ابزار از طریق مروری بر پژوهش های انجام شده و متون موجود در زمینه ارزشیابی اعضای هیأت علمی و مدرسین، همچنین بررسی ابزارهای موجود و نیز جمع آوری نظرات افراد ذینفع در فرآیند ارزشیابی یعنی مدرسین و دانشجویان توسط تکمیل پرسشنامه باز پاسخ، طراحی شده و پس از تعیین روایی محتوا توسط شاخص روایی محتوای والتس و باسل، روایی صوری و روایی سازه همچنین پایایی همسانی درونی و ثبات آن بررسی شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss v.19 و با استفاده از روش های آماری تحلیل عاملی اکتشافی، محاسبه ضریب آلفای کرونباخ و ضریب همبستگی پیرسون انجام گردید. یافته ها: «مقیاس ارزشیابی تدریس مدرسین دانشگاه» شامل 33 عبارت طراحی گردید. تحلیل عاملی اکتشافی به منظور بررسی سازه عاملی مقیاس استفاده شد که نمودار سنگ ریزه، نشان دهنده 1 عامل (تک بعدی بودن مقیاس) بود. اندازه گیری پایایی نشان داد که ضریب آلفای مقیاس 98/0 بوده و همبستگی نمرات مقیاس در دوبار اجرا، 69/0 (05/0>p) گزارش شده است. نتیجه گیری: «مقیاس ارزشیابی تدریس مدرسین» از روایی و پایایی مناسبی برخوردار بوده و می تواند به عنوان یکی از ابزارهای ارزشیابی تدریس، به کار گرفته شود.